En dan ben je terug in Nederland en komt er meteen weer niks van schrijven terecht. Maar dat is ook helemaal niet erg. Ik heb me de laatste tijd gerealiseerd dat ik gewoon te veel dingen leuk vind om te doen en dat je ze niet allemaal tegelijk kunt uitvoeren. Schrijven is iets wat ik leuk vind om te doen en ik wil het alleen doen als ik er zin in heb. Anders gaat de lol er vanaf en je moet al zoveel in het leven. 😉
3 oktober:
Ik was dus gebleven bij mijn avonturen in San Ignacio. Vanaf daar ging ik naar mijn allerlaatste bestemming van deze o zo mooie vakantie: San Pedro op het eiland Ambergris Caye.
Na slecht twee uurtjes rijden hebben we heel Belize doorkruist en zijn we aangekomen bij de kust. We zijn om een paar minuten voor twaalf bij de boot richting Ambergris Caye en iedereen roept dat ik de boot van 12 uur nog kan halen. Dus snel een kaartje kopen en de boot op. Dat scheelt me toch 1,5 uur wachten!
4 oktober:
Als plan voor vandaag had ik snorkelen bedacht. Belize heeft het op een na grootste koraalrif van de wereld (na het Great Barrier Reef in Australië), dus daar wilde ik graag wat van zien. Het was alleen tot ’s ochtends niet duidelijk of dat mogelijk was, omdat ze eerst kijken hoe het weer is voor ze weten of ze de zee op gaan. Ik had weer geluk, want het was droog en de zon scheen, dus de snorkeltrip ging door!
Op 5 oktober vertrok ik ’s ochtendsvroeg met de boot naar Belize City. Daar pakte ik een taxi naar het vliegveld en vloog ik via Panama naar Schiphol. Voor we in Panama landden, maakten we een soort detour waardoor we een uur later aankwamen en ik meteen kon boarden voor mijn vlucht naar Amsterdam.
Mijn beste beslissing van dit jaar was toch wel om alleen op vakantie te gaan. Ik had het al jaren in mijn hoofd, maar het kwam er nooit echt van. En juist op dit moment was het precies wat ik nodig had. De zomer is sociaal gezien altijd al een drukke periode, maar als je dan ook nog vijf maanden in Amsterdam woont en die stad echt wil ontdekken en daar alles uit wil halen (en in de weekenden naar festivals gaat en je Ravensteinse sociale leven op orde wil houden) zorgt dat voor een super mooie maar ook intensieve periode. Dan is het echt zo fijn om twee weken alleen maar te doen wat je zelf wil en alleen maar met mensen te praten als je dat zelf wil.
En dan de landen zelf… Wow, ik ben echt een beetje verliefd geworden op Guatemala. Wat een mooi, kleurrijk land en de natuur is prachtig. En Belize met zijn Caribische vibe en bizar lekkere eten heeft mijn hart ook wel een beetje gestolen. Na de laatste jaren zoveel grote wereldsteden te hebben bezocht (wat ook heel tof is, begrijp me niet verkeerd), was het zo chill om in al die kleine stadjes gewoon je hotel uit te lopen en zomaar straatjes in te lopen zonder doel. Maar gewoon met als enige reden dat je het een mooi straatje vindt. En om gewoon op een pleintje te zitten en het dagelijkse leven aan je voorbij te zien trekken. Dit was echt de juiste reis op het juiste moment. Ik luisterde daar heel erg naar mijn gevoel. Waar heb ik nu ECHT zin in? En dat besloot ik dan pas een dag van tevoren. Als ik erop terugkijk vind ik dat ik enorm veel gedaan heb en als ik dat van tevoren had geweten was ik er al moe van geworden als ik eraan dacht. Maar omdat ik het op het laatste moment besloot, had ik ook echt zin in wat ik ging doen (en had ik ook weinig tijd om te bedenken of ik het eng vond haha). Ook kon ik in mijn eentje rust pakken wanneer ik wilde. Als ik een vulkaan had beklommen en daarna ’s middags even een dutje deed, had ik daarna weer veel energie. Als ik met iemand ben, doe ik dat toch minder snel. Dan ben ik wat onrustiger. Dat is ook niet erg, maar vaak kom ik dan wel wat vermoeider terug dan dat ik ging. Zelfs nu, nu ik al vijf weken terug ben, merk ik nog de positieve effecten. Ik voel me een stuk relaxter dan voor ik ging en denk elke dag wel meerdere keren terug aan iets dat ik daar heb meegemaakt. Dit is echt nagenieten. Toen ik daar was dacht ik ook wel eens: “Waar moet ik hierna toch naartoe? Dit kan ik nooit meer overtreffen!” Maar het volgende tripje komt er al heel snel aan. Over drie weken zit ik in Kiev met mijn zus en broers en we gaan Tsjernobyl ook bezoeken en dat stond al heel lang op mijn lijstje en ik ben zo benieuwd. Dus to zo ver Guatemala en Belize (aaah vind het echt een beetje sad om deze blog af te sluiten, want dan is het voor mijn gevoel echt voorbij…) en I’ll be back met Oekraïne verhalen. Tot slot nog bedankt voor alle leuke reacties toen ik daar was! Alleen zijn vind ik soms heel fijn, maar het is een prettig gevoel om te weten dat er in je eigen landje zoveel mensen met je meeleven!
